Δειπνοσοφίσματα

Η εύρεση φρέσκου αστακού σε Μοδιάνο/Καπάνι τον τελευταίο καιρό είναι υπόθεση εξαιρετικά δύσκολη.
Μια που σήμερα μου χαμογέλασε η τύχη και βρήκα, θα μαγειρευτεί πάραυτα.

Να σημειωθεί πως φρέσκος αστακός είναι μόνο ο ζωντανός - καθώς αυτά τα αρθρόποδα μπορούν να ζήσουν και 48 ώρες έξω απ' το νερό.
Με την ευκαιρία είπα να δοκιμάσω πως λειτουργεί το βίντεο στον blogger:

Κάτι ακόμα: Ο θηλυκός αστακός είναι νοστιμότερος απ' τον αρσενικό. Αλλά αν βρίσκουμε αστακό μια φορά το χρόνο, ε..., είναι λίγο υπερβολικό να ψάχνουμε το φύλο του...

Βάζουμε λοιπόν σε μια κατσαρόλα νερό να ζεσταίνεται και παράλληλα ετοιμάζουμε τη σάλτσα για τα μακαρόνια.
Τα μακαρόνια που θα χρησιμοποιήσουμε είναι μεσσαρίτικα :

Μόλις αρχίσει να βράζει το νερό, ρίχνουμε μια κουταλιά αλάτι και τον αστακό (αφού πρώτα τον ξεπλύνουμε - προσοχή μην μας αρπάξει κανα δάχτυλο με τις δαγκάνες του, όχι οτι θα πάθουμε τίποτα σοβαρό, αλλά λίγη προσοχή δεν βλάπτει...)

Μόλις βράσει ο αστακός, τον βγάζουμε απ' τη κατσαρόλα, ξαφρίζουμε και ρίχνουμε στο ίδιο νερό τα μακαρόνια. Από το νερό του αστακού μπορούμε να βάλουμε μια-δυο κουταλιές στη σάλτσα.

Τρίβουμε κεφαλοτύρι, ετοιμάζουμε τα συμπράγκαλα (καρυδοσπάστη ή κάτι άλλο για να σπάμε το κέλυφος), ένα καλό λευκό κρασί (να ξαναδιαφημίσω τον "Αμέθυστο"?) αρκετές χαρτοπετσέτες, βγάζουμε στα γρήγορα μια φωτό για ενθύμιο (μας περιμένει αστακομακαρονάδα, οι φωτογραφίες μας μάραναν...) και πέφτουμε με τα μούτρα στη μάσα.

ΥΓ: Θυμήθηκα τον Χόμερ Σίμπσον, ο οποίος είχε αστακό για κατοικίδιο. Κάποια στιγμή η γυναίκα του τον μαγείρεψε (τον αστακό, όχι τον Χόμερ...) και ο ήρωας μας τον μασουλούσε κλαίγοντας ..."έπρεπε να 'σουν εδώ, σνιφ, αστακέ μου, κλαψ, να δεις τι νόστιμος είσαι... λυγμ..."