Friday, May 25, 2007

Ομελέτα φοιτητική

Αυτή την ομελέτα τη μαγείρευα στα φοιτητικά μου χρόνια τα Σαββατοκύριακα - τις καθημερινές, όταν δεν τρώγαμε στα εστιατόρια, προτιμούσα μακαρόνια με τυρί, επειδή χρειαζόταν πολύ λιγότερος χρόνος...
Τότε είχαμε ένα σύστημα σίτισης με κουπόνια, δεν υπήρχε φοιτητικό εστιατόριο (φτιάχτηκε τη τελευταία μου χρονιά) τα οποία δεν επαρκούσαν για όλο το μήνα. Το μαγείρεμα ήταν ένας τρόπος εξοικονόμησης χρημάτων, που τα "επενδύαμε" σε μπίρες :-)
Συνδυάζοντας λοιπόν το τερπνόν (νοστιμότερο φαγητό) μετά του ωφελίμου (περισσότερες μπίρες). Κάπως έτσι ξεκίνησε η "μαγειρική καριέρα" μου...
κλαψ, λυγμ, τι θυμήθηκα τώρα...

Αντε, να τελειώνω τη πάρλα γιατί πεινάει ο κόσμος.

Για κάθε ομελέτα θα χρειαστούμε τρία αβγά, μια μικρή πατάτα, μια κόκκινη πιπεριά, μια πράσινη πιπεριά και λίγο τυρί.
Επίσης, λάδι για τηγάνισμα, αλάτι, πιπέρι.
Οι ποσότητες αυτές βέβαια "παίζουν" ανάλογα με τα γούστα.

Κόβουμε τις πατάτες σε μικρά κομμάτια και τις τηγανίζουμε - τις βγάζουμε σε απορροφητικό χαρτί να "χάσουν" το λάδι
Κόβουμε τις πιπεριές σε ροδέλες και τις σωτάρουμε - τις βγάζουμε και αυτές σε απορροφητικό χαρτί να "χάσουν" το λάδι
Κόβουμε το τυρί σε μικρά κυβάκια
Χτυπάμε τα αβγά, τα αλατοπιπερώνουμε, και τα βάζουμε στο τηγάνι
Προσθέτουμε τυρί, πατάτες, πιπεριές
Σε λίγα λεπτά έτοιμη η ομελέτα:


Μικρή τροποποίηση:
Λίγο πριν τη βγάλουμε από το τηγάνι, πασπαλίζουμε με καπνιστό πιπέρι Λουτρακίου. Σαν φοιτητής δεν είχα ιδέα για την ύπαρξή του, αλλά είμαι σίγουρος πως αν το ήξερα, θα το χρησιμοποιούσα.

10 comments:

Anonymous said...

τι μου θύμησες τώρα...φοιτητικά κουπόνια...η ομελέτα ήταν απο τα βασικά των φοιτητικών χρόνων μου επίσης...και για ακόμη καλύτερα αποτελεσματα αργότερα έμαθα να χτυπώ τ'αυγά με λίγο γάλα και φαρινάπ....έρχονται και γίνονται σαν αφράτη τηγανίτα...

Jane E. said...

OK... Best blog ever έτσι.

Δε φτάνει που πείνασα με τις λιχουδιές, μου άρεσε πολύ και από αισθητικής απόψεως, χεχε.

roidis said...

ώπα... εδώ πέτυχε και η φωτό που είναι η βιτρίνα της επιτυχίας, αυτή μας κάνει να λιγουρευτούμε αυτό το τόσο "απλό" έδεσμα.
(στο τέλος μ'άρεσε που πρόσθεσες και...πιπεράκι!)

Anonymous said...

Πωπω ρε φίλε.. Φοιτητής είμαι και δεν έχω δοκιμάσει τέτοιο πράγμα..

Και **μώ τα blog χεχε..

Έχω ένα φίλο,το Ζαχαρία, ο οποίος μένει μόνος του και μαγειρεύει συχνά-πυκνά..Οπότε θα του πω τη συνταγή και θα δοκιμάσουμε να την φτιάξουμε..Κι ο Θεός Βοηθός χαχα

Aspa said...

... αντε να κάνω δίαιτα εγω τώρα ...... άντε !!!

Κωστας said...

@COOK THE BOOK: Εζησες και συ τις ηρωικές εποχές των κουπονιών ε; :-)

@Jane E.:Thanks

@roidis:Μου 'χει δημιουργηθεί η εντύπωση πως η σχέση σου με τη μαγειρική είναι παρόμοια με τη σχέση σου με τους μαυρορομπίτες (από μακριά κι αγαπημένοι... να το θέσω ευγενικά).
Το μαγείρεμα είναι μια μορφή ψυχαγωγίας (και το πλύσιμο των πιάτων ένας τρόπος χαλάρωσης). Εκτός κι αν δοκίμασες και σου βγήκε στραβά... :-) :-)

@Sebastien20:Μα δεν είναι τίποτα το δύσκολο! Δεν υπάρχει περίπτωση να μη μπορεί να τη φτιάξει - και ίσως καλύτερη - ο Ζαχαρίας! :-)

@Aspa:Εχμ, ναι... δεν ενδείκνυται για δίαιτες. Αλλά δεν είναι και για καθημερινή κατανάλωση... μια ομελέτα το μήνα ας πούμε, δεν πειράζει. Πειράζει;

roidis said...

όχι βρε Κώστα, ξέρεις τι συμβαίνει; φτιάχνω (όταν δεν μπορεί η σύζυγος) ας πούμε κουνέλι με κόκκινο κρασί να το βλέπεις και να γλύφεσαι...το τρώμε οι δυο μας και τα παιδιά κάνουνε...μπλιαχ!...
Οπότε δεν παίρνω σαν αντάλλαγμα "το εύγε του Δήμου και των σοφιστών" που...Τόσο αναζητώ, και αποθαρρύνομαι.

Τώρα πρόκειται να φτιάξω κάτι με φρέσκο φιλέτο μπακαλιάρου, κι όποιος το φάει έφαγε!

Anonymous said...

@κώστα:
χα....και βέβαια τις έζησα τις ηρωικές αυτές εποχές,αν και δεν ήμουν εγω που τα χρησιμοποιούσα,αλλά δεν ηξερα οτι πάνε πια τα κουπόνια...

@roidis:
έχεις δοκιμάσει βακαλάο με δαμασκηνα και σταφίδες στο φούρνο;

roidis said...

πως δεν έχω φάει, αλλά το ότι δεν μου άρεσε δεν φταίει το πιάτο αλλά εκείνος που το έφτιαξε.

Anonymous said...

μου τρεχουν τα σαλια!!κι ειναι κι η φωτογραφια πολυ ωραια,μοιαζει με πιτσα!!!