Sunday, February 11, 2007

Κρεοφαγίας Σαββατοκύριακο

Αυτό το Σαβ/κο "ασχοληθήκαμε" με τα κρέατα. Δεν τα πολυτρώμε και έτσι δύo μέρες συνεχόμενες ήταν overdose :-)

Το Σάββατο είχαμε τα εγκαίνια της σχάρας. Οι μπριζολίτσες που παρήγγειλε η σύζυγος, αργήσαν ένα μήνα και ήρθανε λειψές.
Αυτό είναι το πρόβλημα όταν παραγγέλνει κανείς χοιρινό "βιολογικής καλλιέργειας". Μικρή η παραγωγή, μεγάλη η ζήτηση. Και ο καημένος ο παραγωγός για να ικανοποιήσει τους πελάτες του, κόβει κάτι από τον καθένα ωστε να πάρουν όλοι...
Ασε το άλλο... είναι τόσο μικρά αυτά τα γουρουνάκια, που 2 μπριζόλες είναι το ελάχιστο μιας μερίδας.
Οπότε, ψήσαμε 4 μπριζόλες, κάναμε και κους κους και σαλάτα λαχανίδες και 2 άτομα δεν πολυχορτάσαμε... Τέλος πάντων
Τα μπριζολάκια μαριναρίστηκαν σε λάδι, κρασί και λίγο ξύδι για ένα τετράωρο πριν ξαπλώσουν στη σχάρα.

Τη Κυριακή (δηλαδή σήμερα...) το ρίξαμε έξω, συνδυάζοντας το τερπνόν μετα του ωφελίμου.

Πήγαμε στο Αρκοχώρι (πρώην Αρκουδοχώρι), ένα χωριουδάκι έξω απ' τη Νάουσα όπου, παρ' όλη την αλλεργία μου στο αρνί, το ζυγούρι γάστρας κατάφερα να το καταπιώ και ήταν καλό. Το σουβλάκι ήταν πολύ καλύτερο (φυσικά), συμπαθητικές οι πατάτες, τέλειες οι πιπεριές και αδιάφορο το μπρόκολο. Συνολική εικόνα πολύ καλή, συνεπικουρούμενη από το "στυλ" της ταβέρνας και την έλλειψη σκυλάδικων.

Ενας λόγος που τις φοβάμαι τις ταβέρνες, ειδικά στα χωριά, είναι η εφιαλτική εικόνα να τρως πχ τη μπριζόλα και να ακούς απ' τα ηχεία "Κάθε βράδι κόβω φλέβες, Μου 'χεις βάλει χειροπέδες, Ξενυχτάω με φραπέδες, Και ξηλώνω καναπέδες...".
Αυτό το ταβερνάκι μου έδωσε την εντύπωση οτι σεβόταν τα αυτιά των (λίγων) πελατών του και το εκτιμήσαμε δεόντως. Αυτό ήταν το τερπνόν.

Το ωφέλιμο ήταν η προμήθεια κρασιού. Κατά την επιστροφή, περάσαμε από τον "ξάδερφο οινοπαραγωγό" και πήραμε ένα δεκάλιτρο ξινόμαυρο φετινής σοδειάς - έ, ρε γλέντια που 'χουν να γίνουν...

0 comments: